پترنیتکچر مجالی‌ست برای اندیشیدن به الگوهای تکرارشونده، نه تنها در لایه فرم، بلکه به‌عنوان سازوکار.
در جایی میان طراحی، ساخت، فرهنگ و زیست، پترن همچون زبانی عمل می‌کند که به ما امکان می‌دهد تا روابط پیچیده را ببینیم، نظم‌های پنهان را بشنویم، و معناهایی را بیافرینیم که نه تنها در فرم‌ها، بلکه در رفتارها، فضاها و جریان‌ها جاری‌اند.
آن‌چه پترنیتکچر را متمایز می‌کند، نگاه به پترن به‌مثابه ساختاری زنده و گشوده است؛ ساختاری که می‌تواند بر سطح ظاهر شود یا در عمق نظام‌های عملکردی، اجتماعی یا مفهومی باشد.
در این میدان، الگوها نه تنها ابزاری برای پرداخت فرمی، که بستری برای مطالعه، طراحی و گفت‌وگو است. بستری برای کشف پیوند میان تکرار و تفاوت، میان جزء و کل، میان تجربه زیسته و الگوهای شکل‌دهنده‌ی آن.
پترنیتکچر دعوتی است به کاوش در این میدان؛ جایی که طراحی به‌مثابه اندیشیدن، و پترن به‌مثابه زبان جهان فهم می‌شود.
