میرمولا ثریا

مقیم

نابه‌هنگامی آثار میر مولا ثریا در خراشیدن زمانه نهفته است؛ شکاف انداختن، کاویدن و طرح کردن آشفتگی‌های دوران. او در این آثار هم‌آیند با هنر زمانه خویش نیست و دقیقاً بواسطه همین شکاف و همین ناهمزمانی، از جریانی که فرش را دستمایه معاصریت خود قرار می‌دهد جدا می‌شود و گونه جدیدی از هنر معاصر ایرانی و Textile Art را بر می‌سازد. او از طبقه‌بندی‌های سنتی هنر سرپیچی می‌کند و عناصری از هنر فرش، فرهنگ بصری معاصر و دغدغه اجتماعی را در یک بوم ترکیب می‌کند. نمادهای معاصر میخ و سنجاق بیننده را درگیر پرسش هستی‌شناختی سوژه معاصر در باب وضعیت خود می‌کنند و ترکیب آن با نمادهای کهن او را درگیر مسئله هویت. شیوه خاص میرمولاثریا ایده‌های ثابت ما را در مورد اینکه یک اثر هنری معاصر ایرانی “باید” چه باشد را به چالش می‌کشد و تعدد امکانات معاصریت را به نمایش می‌گذارد. میر مولاثریا در این آثار علاوه‌بر سنت از بن‌بست‌های هنر معاصر نیز می‌گریزد و با از آن خودسازی معاصریت و بازتملک سنت؛ هنری چندگانه را به عرصه می‌آورد.