پدرام کریمی

با پیشینه آکادمیک کارشناسی معماری و کارشناسی ارشد فلسفه در سال‌های اخیر مشغول تحقیق و نوشتار پیرامون برهم‌کنش میان روح انسانی و موجودیت تکنولوژیک و مباحث میان‌رشته‌ای در تقاطع موضوعاتی چون پسا-انسان‌گرایی، زندگی تکنولوژیک معاصر، ترا-انسان، و فلسفه تکنولوژی هستم. از حدود سال ۹۴ وارد فضای صدا و موسیقی الکترونیک تجربی و هنر دیجیتال شدم، در این مدت در کنار تجربه طراحی صدا و بداهه‌نوازی با پردازشگرهای الکترونیک صوتی متنوع (مانند سینتی‌سایزرها) و اجرای اینستالیشن صوتی، پروژه‌هایی در زمینه ضبط میدانی چشم‌اندازهای صوتی (صداگاه‌‌ها)، ترجمه حسی دیتای صوتی و گردآوری و بازنمایی تجربه شنیداری زندگی روزمره شهری انجام داده‌ام که در پیوستگی با تحقیقات آکادمیک حیطه علایق و فعالیت‌هایم را دربرمی‌گیرند. 

تجربه شنیداری وجهه‌ای از زندگی شهری است که به‌خاطر سلطه حسی تجربه دیداری، زمان‌مندی صدا و آشفتگی صوتی زندگی شهری، معمولاً مورد مواجهه آگاهانه قرار نمی‌گیرد. اما فارغ از آگاهانه یا ناآگاهانه بودن نوع مواجهه، شهروند یا انسان ناگزیر همیشه به گونه چشم‌گیری درون کلیتی از چشم‌اندازهای صوتی (soundscape) حاصل از منابع صوتی مختلف قرار دارد که بر روان، عواطف بدنمندانه و زمینه ذهنی او اثر می گذارند. این کلیت‌های صوتی منعطف برخلاف المان‌های بصری طراحی شده شهری، افسارگسیخته‌تر و کنترل نشده‌تر بوده و فاقد مرزهای تعیین شده و قابل مشاهده هستند. بر پایه چنین خوانشی می‌توان گفت که چشم‌اندازهای صوتی با راستی و وفاداری بیش‌تری واقعیت درهم‌تنیده الگوهای زندگی شهری روزمره را نشان داده و بازنمایی می‌کنند.
در این اینستالیشن صوتی با کنار هم قرار دادن ۲۰ چشم‌انداز صوتی (صداگاه) که در طول ۳ سال – بین ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۳ – از محلات مختلف سطح شهر تهران برداشت شده‌اند، سعی شده الگوی اینگونه تجربه‌های صوتی در فضاهای عمومی شهر تهران با تمام آشفتگی‌های احتمالی آن، در عین حفظ هویت‌های متکثر چشم‌اندازهای صوتی تشکیل‌دهنده، در تعامل با ذهن مخاطب بازنمایی شود.
الگو یا پتٍرن در این معنا چیزی نیست جز ادراک و بازنمایی وحدت (ها) میان کثرت‌ پدیده‌های فردی و بینا-فردی.
با کنترل حجم صدای هر یونیت مخاطب می‌تواند کلیت چشم‌انداز صوتی را دستکاری کرده و در فرآیندی دوری و اکتشافی با اثر تعامل برقرار کند.