مریم عابدی متولد ۱۳۶۵ در تهران است. بعد از پایان تحصیلات مقدماتی در دانشکده هنرهای زیبا (۱۳۸۹) برای تحصیلات تکمیلی به نیویورک رفت و در آکادمی هنر نیویورک آموزش دید (۱۳۹۲). او هم‌چنین به موازات فعایت هنری خود دانش‌آموخته مطالعات موزه از دانشگاه هنر تهران است (۱۳۹۸). آثار مریم عابدی در نمایشگاه‌های متعددی در ایران، ایالات متحده و اروپا به‌ویژه در تهران، نیویورک، پاریس، مادرید به نمایش درآمده است.
آثار مریم عابدی:
آثار مریم عابدی حاصل کنار هم‌نشانی‌های متعدد است: همنشینی تکه‌های بریده بوم؛ سنت نقاشی فیگوراتیو و انتزاعی؛ سنت‌های هنرآفرینی «مردانه» و «زنانه»؛ نقاشی و مجسمه و چیدمان؛ و کلاژ و اسمبلاژ.
او در عین طرح‌افکنی شیوه خاص خود، دستاوردهای سنت نقاشی را گرامی می‌دارد و با حساسیتی احترام‌آمیز اجرا می‌کند. ارجاع او به فعل نقاشی در شیوه رنگ‌گذاری‌اش نیز هویدا است. او در ساختار انتزاعی آثارش، بافت‌ها و قلمضربه‌های سنت نقاشی فیگوراتیو رنگ روغنی را به کار می‌بندد و بدین‌سان رفتار نقاشانه و مینیمال را نیز کنار هم می‌نشاند. در آثار او تقسیم‌بندی سنت‌های هنرآفرینی کم‌رنگ و بی‌اعتبار می‌شود و رهیافتی نو رخ می‌نماید که هم‌زمان مدعی و فروتنانه است. هم‌نشانی‌های چهل‌تکه‌ها و بافندگی را از یک سو و رنگسایه‌های باروک را از سوی دیگر به خاطر فرا می‌خوانند و دست‌دوخته‌های بی‌ادعا و هنر فخیم تاریخی را هم‌زمان احضار می‌کنند. آن‌ها را می‌توان کنار هم نشاند و به ترکیب‌ها و معانی تازه‌ای دست یافت. معانی تازه‌ای در دل روشی که در پی یافتن شرایط امکان امتداد سنت دیرینه نقاشی کردن از طریق بازپیوست آن با سنت دیرینه‌ای دیگرند: فرش-بافی با همه نیروی درونی‌اش.
«در مجموعه آثارم با عنوان تارهای اساطیری، تمرکزم بر نقاشی و فضایی بوده است که با مخاطب به اشتراک گذاشته می‌شود. این ایده بخصوص در تارهای اساطیری شماره ۲، گواهی بر عبور از مهم‌ترین مرز نمایش نقاشی یعنی دیوار به سطح زمین است. از این منظر اثر چیزی می‌شود میان نقاشی و شیء. مانند بناهای باستان که نقاشی و مجسمه در آن عناصری جداناپذیر از بدنه معماری بود، در تارهای اساطیری نیز فرم‌ها را رشته رشته بهم میبافم تا مرز میان نقاشی و مجسمه را کم‌رنگ کنم.
