آرکینکیتز

اتود شماره‌ی ۳

آینه‌کاری در ناخودآگاه فرمی جغرافیای ایران حی و حاضر است با منظومه‌ی دال‌هایی که بر می‌کشد: تکثیر، درخشش، تقدس، تجمل. در سطح «اثر» اما، برخورد گره و آینه و سطح سه‌بعدی، شکستن آینه و پدید آمدن آینه‌ها و تکثیر تصاویر غیربازنمایانه (non representative) است. آینه‌کاری رهاکردن آینه از ایستایی «بازنمایی» است و انکسار سوژه در تا خوردن مداوم تصاویر: «من» از میان می‌رود و تلالو-اثر زاده می‌شود؛ ماشینی تکنیکی/هنری/تاریخی که سوژه، سطح، تصویر و حرکت را مسأله‌دار می‌کند. حال چگونه می‌توان آینه‌‌کاری  و تخیل تکنیکی آینه‌‌کاری/آینه‌کاران را با  آن دال‌ها و این مسأله‌پردازی به آینده‌ای پرتاب کرد که در آن «چیزها»/دیوارها  هوشمندانه حرکت می‌کنند؟

ما پاسخ گفتن به این سؤال را در سلسله‌ای از مطالعات (اتود) نظری/عملی دنبال می‌کنیم. «اتود شماره‌ی ۳» مطالعه‌ای است برای تشدید تأثیر آینه‌کاری بر اساس تغییر ماده‌ی منعکس کننده و عنصر متحرک. هم به جای آینه، فلز را تا زده‌ایم  (که البته نامی دارد:  mirogami) و هم جای عنصر ثابت و متحرک را عوض کرده‌ایم: اینبار «گُل» آینه است که در نسبت با ناظر حرکت می‌کند و بی کمک چشم او، خود را به او عرضه می‌کند. این «گل» را بنیاد/سلولی می‌فهمیم که می‌تواند تکثیر شود، گسترش یابد و با تراکم‌های مختلف توزیع شود: «هزار گُل»، که سطوح صلب را نیز به حرکت در می‌آورند و می‌توانند تجربه‌ی حضور در فضای معماری را به تجربه‌ی خیرگی به امواج دریا گره بزنند. «اتود شماره‌ی ۳» تلاشی است برای کشاندن دریا به ساکن‌ترین عناصر فضای معماری.