مهدی شیراحمدی هنرمند مجسمه‌ساز متولد اصفهان (۱۳۶۲) است. وی دیپلم هنرستان هنرهای زیبای اصفهان را دریافت کرد و در مقطع کارشناسی در دانشگاه هنر تهران در رشته مجسمه‌سازی تحصیل کرد.
مجسمه‌های بزرگ او با کاربست تکنیک خاتم‌کاری ایرانی خلق می‌شوند و در فرم‌هایی انتزاعی سامان می‌یابند. او باریکه‌های چوبی و برنجی متعدد با مقاطع هندسی و رنگ‌های مختلف را در کنار هم می‌چسباند و سپس آنها را می‌تراشد تا به فرم هندسی دلخواهش برسد. در این روند، برش‌های بیرونی طرح‌های درونی را آشکار می‌کنند و جلوه‌ای از رخداد درون اثر را به نمایش می‌گذارند. فرم‌های او از منطق این واحدهای سازندۀ خاص تبعیت می‌کنند و شیوه‌ای به‌کلی بدیع را در مجسمه‌سازی بنیاد می‌نهند، که نه‌تنها به زیبایی‌شناسی ایرانی و سنن هنری ملی ارجاع می‌دهد، بلکه رهیافتی به‌کلی منحصربه فرد به ساخت مجسمه را نیز به نمایش می‌گذارد.
مهدی شیراحمدی در نمایشگاه‌های گروهی متعدد و نیز دوسالانه هفتم مجسمه‌سازی معاصر ایران شرکت کرده است. همچنین در چهار دوره دوسالانۀ مجسمه‌سازی شهری حضور داشته و آثاری از او در قالب مجسمه‌های شهری در تهران به نمایش درآمده است. او در سال ۲۰۱۹ در دوسالانه بین‌المللی صنایع دستی معاصر در گراندپاله پاریس شرکت کرد
عنوان اثر: بدون عنوان
هر اثر هنری، چه متعلق به گذشته‌های دور باشد و چه امروز، تلقی خاصی از زمان و مکان (فضا) را در دل خود دارد. زمان و مکان زیسته‌ای که می‌توانند به اندازه جوامع انسانی متفاوت و متنوع باشند. اثر یا امر مصنوع ضرباهنگی دارد، تلقی خاصی از حرکت و سکون را نمایش می‌دهد، محدود و بسته است یا نامحدود و گشوده، چینش خاصی از عناصر را ایجاد می‌کند، ترکیب‌بندی مشخصی دارد، قاب‌دار و بی‌قاب است، جهت خاصی را نمایش می‌دهد و تجسم‌های پنهان زمان و مکان زیسته در اثر حاصل پیوند عمیق اثر با جهان تاریخی‌اش‌اند و نشان می‌دهند که چرا گذشتگان ما اثری همچون ما ایجاد نمی‌کردند و چرا ما نیز اثری مانند ایشان پدید نمی‌آوریم مگر اینکه بخواهیم نسخه بدل‌هایی بی‌فروغ بسازیم. تاریخمندی افعال آدمی مصنوعات و آثار هنری را دوره‌بندی می‌کند و بر آنها مهر معاصرت یا درگذشتگی می‌زند.
اگر از امر درگذشته در هنر امروز استفاده می‌کنیم و با این کار بعدی تاریخی و هویتی به آن می‌بخشیم و اجازه می‌دهیم که استمراری زیبایی‌شناختی بین گذشته و امروز در کار باشد و می‌خواهیم اثر در جهان تاریخی خود حیاتی خلاقه و نو داشته باشد اثر باید در درون خود به پرسشی اساسی به درستی پاسخ بگوید: آیا این اثر معاصرت دارد؟ در واقع با این مساله روبه‌روییم که چگونه می‌توان به امر درگذشته معاصرت بخشید
اثر به نمایش درامده در پترنیتکچر 2:
